De eerste 2 weken

De eerste echte week begon maandag met een rondleiding door het ziekenhuis. Daar zagen we baby Robillo, die op de nacht van zondag op maandag achtergelaten is in een vuilnisbak voor het ziekenhuis. Iemand hoorde geluid uit de vuilnisbak komen en dacht dat het een beest was, daar zagen ze het mannetje liggen met de navelstreng er nog aan. Het jongetje woog maar 1 kilo, en was heel erg klein.
Daarna zijn we naar de school gegaan, waar ze een welkomst optreden hadden gegeven voor ons. Het was kei leuk, alleen waren wij daar veel te laat. De kinderen waren super blij dat wij daar waren, maar werd er van ons verwacht dat wij daar 10 weken Nederlandse les kwamen geven. ’s Avonds was er een feestmaal voor ons gemaakt in het ziekenhuis. Daarna zijn we naar een weeshuis gegaan, waar ze ook een welkomst optreden voor ons hadden. Alle kinderen die in dat weeshuis wonen zitten in een koor, dat regelmatig optreedt. Als laatste zijn we nog naar een karaoke bar geweest, dichtbij ons huis.

Dinsdag hebben we voor het eerst les gegeven op school. Ze kenden al een aantal Nederlandse woorden die andere studenten ze eerder hadden geleerd. Het lesgeven was leuk, maar niet wat we verwacht hadden te moeten doen. In de avond waren we uitgenodigd voor een feest naast het ziekenhuis, 3 mensen gingen met pensioen en de vrouw van dokter Robillo (eigenaar ziekenhuis) was jarig. Zoals hier normaal is was er een heel feestmaal bereid, en werd er de hele avond karaoke gezongen. Dit was de eerste avond dat we echt contacten konden maken met de mensen om ons heen, en de vrijwilligers uit het andere huisje.

Woensdag hebben we weer les gegeven, en zijn we ’s middags naar het moeder Theresa huis geweest. Dit is een verzorgingstehuis voor kinderen die ziek zijn, gehandicapt zijn of voor kinderen waarvoor de ouders er tijdelijk niet voor kunnen zorgen. Het verschil tussen de kinderen is daar heel groot, er zitten kinderen met astma, maar ook kinderen die blind en doof zijn. het was ook best wel heftig om te zien. We kwamen eerst op de baby groep, daar lagen ze allemaal in hun bed wachtend tot er iemand naar ze toe kwam en ze aandacht gaf. Daarna mochten we naar de speciale groep, daar liggen gehandicapten kinderen. Je weet niet waar je als eerst naar moet kijken, de kinderen liggen doodstil in bed, een beetje om zich heen te kijken. Er lag een kind van 5 jaar dat zo groot was als een baby van 6 maanden. Doordat het geen voeding had gekregen van de moeder groeide het niet. Ze lag daar inmiddels al 3 jaar en nog groeide ze niet. Haar hoofd was in verhouding met haar lichaam veel groter, en het vel hing heel los om haar lichaam. Die groeide dus wel gewoon. Ook was er een kind waarvan we niet meteen door hadden wat er aan de hand was. Andere kinderen wezen steeds naar hem, dat je zijn hand vast moest houden. Eerst had ik zoiets wat wil hij toch, maar door geluiden en bewegingen te maken kwamen we erachter dat hij doof en blind was. Tot ik hem mijn hand gaf, en zijn ogen heen en weer gingen zoals je doet als je droomt. Zo gauw ik hem losliet, stopte hij. Hij bleek dus mijn hand te kunnen lezen, al weet ik niet wat hij dan precies zag. Zo mooi om dat mee te maken.

Donderdag hebben we ook weer les gegeven, en hebben we de special minds bezocht. Dit is een plek waar laag begaafden wonen, kinderen die doof of blind zijn en 1 jongen van 27 waarvan zijn verstand op 9 jaar ligt. Ook hebben we het zuster Beatrix bezocht, zij heeft een peuterspeelzaal. Het zag er allemaal heel mooi uit, en het bleek grond te zijn van de ouders van dokter Robillo. Zij hadden dat allemaal gebouwd.

Vrijdag was onze vrije dag en toen zijn we gaan zwemmen in villa Christina. Weer hadden we het hele zwembad voor onszelf, heerlijk is dat. Lekker in de zon tussen de palmbomen en mooi natuur.

Zaterdag zijn we gaan raften met de vrijwilligers uit het andere huisje. Super vet was dat! Je gaat in een rubber bootje de wilde rivier over, en je moet dan proberen om er niet uit te vallen! 3 uur lang hebben we dat gedaan, en ik kwam terug met blauwe plekken. Je wordt de hele boot door geslingerd en op rustige stukken mocht je zelf raften. Dan mocht je de boot uit springen en met de rivier mee drijven. Ik weet niet of ik het nog een keer zou doen, maar ik ben blij dat ik zoiets meegemaakt heb! ’s Avonds hebben we met z’n alle nog wat gedronken.

Zondag zijn we gaan winkelen in Davao, en hebben we een rustige dag gehad.

Maandag begon de echte stage week, en hebben we op maandag en dinsdag weer les gegeven. In de avond liepen we die week stage in het weeshuis. De kinderen vonden het heel leuk en we hebben veel basketbal met ze gespeeld.

Woensdag en donderdag hebben we geen les gegeven, maar zijn we in de ochtend naar de peuterspeelzaal gegaan. We kwamen daar aan en we werden niet eens voorgesteld aan de kinderen, de vrouw gaf gewoon les in het Filipijns. Na de eerste ochtend hoorde we dat zuster Beatrix daar helemaal niet blij mee was, en vond dat ze Engels moesten leren. De volgende dag mochten we met de jongeren kinderen activiteiten doen zoals het alfabet in het Engels leren en Valentijns hartjes maken. Dit was heel leuk om te doen.
Donderdag avond hebben we de foto’s en video’s van het raften teruggekeken en we hebben ons kapot gelachen. Zo leuk om te zien hoe vaak iedereen uit de boot viel!

Vrijdag hebben we boodschappen gedaan in een supergrote NCCC, en daarna hebben we bij de bonte koe gegeten. Dit is een Nederlands restaurant in Davao waar ze stamppot, frikadellen, bitterballen en andere Hollandse dingen hebben. We hadden een paar Filipijnse, en de vrijwilligers mee naartoe genomen. Ze vonden het allemaal heel lekker!

Zaterdag hadden we een feest van de school waar wij werken. Het was Valentijnsdag, de school bestond 10 jaar en de directrice werd 60 jaar. Het begon met een parade door Calinan. Ons werd verteld dat we om 6 uur ’s ochtends bij de school moesten zijn. kwamen we daar was er niemand. Na een halfuur kwamen we erachter dat we op een andere plek moesten verzamelen. Eenmaal daar aangekomen moesten we nog anderhalf uur niks doen en wachten tot het begon. Na de parade waren er allemaal optredens op school en was er een miss verkiezing, en een danscompetitie. ’s Avonds hebben we met een paar man van het andere huisje wat gedronken bij het café tegenover ons en daarna zijn we naar hun huisje gegaan. We hebben gebust en hebben kei hard gelachen. Iedereen was kei zat.

Zondag hebben we Johan (onze leraar die zaterdag is aangekomen) meegenomen naar Calinan. Hij keek zijn ogen uit, net zoals wij in het begin deden. Je ziet zoveel dingen dat je niet weet waar je naar moet kijken. Zo raar, wij zitten hier nu 2,5 week en alles is al zo normaal. Je kijkt niet meer op als er iemand langs de weg zit, of een scooter voorbij komt met 5 mensen erop. Je ziet de zwerfhonden en katten niet meer, en de mooie natuur en de palmbomen langs de wegen worden ook normaal.

Sorry als ik niet zovaak iets plaats, maar de tijd vliegt hier voorbij!